Społeczne Liceum Ogólnokształcące nr 1 w Poznaniu

„Najciekawszym wspomnieniem i skarbem są z pewnością ludzie, których poznałam, którzy wiele mnie nauczyli i wskazali mi drogę i bardzo często nadal są obecni w moim życiu.”

czytaj całość

Joanna Sobocińska (absolwentka 2008)

„Jedne z moich najlepszych wspomnień ze Społecznej Jedynki pochodzą z różnego rodzaju warsztatów takich jak np. warsztaty ekologiczne, czy matematyczne.”

czytaj całość

Barbara Hadryś (absolwentka 2011)

W Społecznej Jedynce spotkałem jednych z najlepszych nauczycieli, jacy kiedykolwiek dotąd mnie uczyli. Wszyscy w tej szkole się znali. Mimo, że czasami było ciężko (śmiech) to jednak wiedza zdobyta w Społecznej Jedynce nieraz przydawała się na dalszym etapie edukacji.

Kacper Gielnik (absolwent 2014)

„W czasie, gdy ja chodziłem do gimnazjum, w szkole była jedna sala z komputerami, a teraz uczniowie mają do dyspozycji nowoczesne pracownie i tablety. Technologia poszła do przodu, ale duch i atmosfera wciąż są takie same. Wciąż wspiera się akcje charytatywne, stawia się na uczniów i ich umiejętności, tworzy się niezwykłą społeczność i przyjaźnie, które przetrwają na długo. I to nie tylko z kolegami, ale też, co ciekawe, z nauczycielami.”

czytaj całość

Jan Działyński (absolwent 2004)

„Społeczna Jedynka to miejsce w którym można czuć się bezpiecznie. W którym w pierwszych trudnych latach edukacji szkolnej dostaje się schronienie i poczucie przynależności. To także miejsce, które pozwala rozwijać pasje. Każdy uczeń jest ważny, a jego indywidualność nie jest problemem lecz skarbem. To miejsce, w którym mądrzy ludzie pomagają wykorzystać potencjał i dają drogowskazy na przyszłość. Uważnie słuchając, można te drogowskazy nosić przy sobie całe życie.”

czytaj całość

Joanna Sobocińska (absolwentka 2008)

„Po gimnazjum, dzięki konkursom, bez problemu dostałam się do wymarzonej klasy matematyczno-fizycznej w LO św. Marii Magdaleny.” 

czytaj całość

Alina Celichowska (absolwentka 2011)

„W porównaniu z poprzednią szkołą w Społecznej Jedynce po raz pierwszy zetknąłem się z indywidualnym podejściem do ucznia. Nauczyciele nie poddawali się i cierpliwie tłumaczyli zagadnienia, choć jeśli chodzi o sprawdzanie wiedzy to byli dość wymagający. Po raz pierwszy tak naprawdę zacząłem się uczyć, a co więcej odkrywać, co mnie tak naprawdę interesuje. To właśnie wtedy rozpoczęły się moje największe pasje, które z czasem (pośrednio i bezpośrednio) wpłynęły na to, czym się zajmuję dzisiaj. W szkole zawsze takie pasje wspierano.”

czytaj całość

Jan Działyński (absolwent 2004)